خاک زادگاه، مرا از نو کشاند به آبادان! مجنون، منهای لیلی، دیگر آن،
مجنون نیست! رفتم برای پرداخت بدهکاری های معنوی. رفتم برای ادای اور دین و خدمت به کودکان و نوجوانان زادگاه، که از صمیم قلب، دوستشان دارم.
رفتم تا با این بضاعت و مایه اندک، در حد توان و امکان، خدمت کنم. و نه خواهان و طالب پست و عنوان و مقام بودم و نه گرفتار خیالهای خام و و بلندپروازی های شتاب زده!
سپاس خداوند منان را که توفیق از اوست.
ره آورد آن سفر و دو سال اقامت در آن خانه ساکت و دنج و آرام، این کتاب شد. «آبادان، شهر خوبان» پیرانه سر، عشق جوانی به سر افتاد و گاهی قدم زدن در کوچه های کودکی و در محله های قدیمی و گفتگو با مردم.
لحظه ها و ساعتها، از نو تماشای اروند رود و بهمنشیر. قدم زدن در خرابه ها و تماشای ویرانه ها و خانه ها و کوچه های خاطره ها.
آن دوسال، مجال خوبی بود برای حضور در کلاسها و مدرسه ها و گفتگو با بچه ها و معلمها که همه مهربان بودند و شایسته و دیدار و گفتگو با آن مردم خوب و زخم برداشته و رنج دیده.
دو سال مانده بود به بازنشستگی که خاک عزیز زادگاه و جاذبه خاطره ها، «مراه پرواز داد و احساس زنده بودن کردم و با همه وجود، سبز» بودم و پوینده و پرتلاش.
دیدن هر آبادی و عمران و بازسازی و بهسازی، خوشحالم میکرد و دیدن هر خرابی و ویرانی و سهل انگاری، غصه دارم می نمود! |
باید یک بار دیگر برمی گشتم به زادگاه، به آبادان، که یاد «شهدا» را زنده بیان می کند. تلاش های مهم ا ین است - ابتدا باید یک بار دیگر - در آبادان - احساس کودکی و نوجوانی و جوانی می کردم و باید از نو...
نجلا درخشانی
مقدمه
میراث فرهنگی شامل آثار باقی مانده از گذشتگان است که نشانگر حرکت انسان در طول تاریخ میباشد و با شناسایی آن زمینهی شناخت هویت و مسیر حرکت فرهنگی میسر می شود و از این طریق زمینه های عبرت برای انسان فراهم می آید. میراث منقول، غير منقول، ملموس و ناملموسی که امروزه به دست ما رسیده، بخشی از هویت و اصالت ما می باشد که شناسنامهی ایران و هر ایرانی تلقی می شود و ماندگاری آن مایه ی ماندگاری . هویت ماست. اگر امروزه فرهنگ و معماری ایران در جهان متاعی ارزشمند و پرطرفدار می باشد و چشم همگان را به خود خیره کرده، بیشک حاصل ذوق و سلیقهی معماران چیره دست این سرزمین بوده که با امید به ماندگاری بر روی خاک سرزمینمان برپا شده است. کلبه ی خشت آرامگه ماست هنوز بادگر دیده نگر وه که چه زیباست هنوز بوی گل آید از آن گل که شد انباز به سعی
حاصلش کاخ کهن پاست که برپاست هنوز بنابراین همهی ارزش و اعتبار میراث کشورمان در گرو ماندگاری آن است، که رمز هر ماندگاری ای حفاظت و معرفی مداوم هر اثری و رساندن آن به آیندگان میباشد. بر این اساس در مجموعه ی حاضر سعی شده آثار غیر منقول، ملموس و ناملموسی از منطقهی آزاد اروند که در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده اند، در حد توان معرفی و مستند شوند. امید که مورد استفادهی علاقمندان به میراث فرهنگی و تاریخ معماری منطقه قرار گیرد. زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست، هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود،
صحنه پیوسته بجاست.
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.